บางทีมันเกิดความคิดอะไรขึ้นมา เรากำหนดรู้ๆๆๆ ไปนี่ ตัวหนึ่งมันคิดอยู่ไม่หยุด อีกตัวหนึ่งมันเฝ้าดู อีกตัวหนึ่งมันนิ่งเฉยอยู่

                 ตัวคิดไม่หยุด     จิตเหนือสำนึก
                 ตัวที่เฝ้าดู          ตัวสติ    ตัวผู้รู้
                 ตัวนิ่งเฉย           จิตใต้สำนึก ตัวคอยเก็บผลงาน

           พอมันไปสุดขั้วมันแล้ว กายหายเหลือแต่จิตนิ่ง สว่างสภาวะที่เป็นอารมณ์มันก็มาวนรอบจิตอยู่ แต่จิตไม่ได้หวั่นไหวต่อเหตุการณ์นั้นๆมีแต่นิ่งเฉยอย่างเดียว ตัวปรุงก็ปรุงไป ตัวรู้ก็รู้ไป

            อันนี้เป็นความรู้เห็นธรรมขั้นละเอียด

           แต่ในช่วงนั้น เมื่อมันรู้มันเห็นอะไรแล้ว มันได้แต่เฉย เห็นอะไรมันก็เฉย คล้ายๆ กับว่าจิตมันเป็นใบ้ พูดไม่เป็น

          ทำไมมันจึงเป็นอย่างนั้น

         คนเราจะมีความคิดได้ต่อเมื่อจิตกับกายสัมพันธ์กัน ถ้ามันแยกออกจากกายแล้ว ตัวจิตมันคิดไม่เป็น เพราะมันไม่มีเครื่องมือ