เมื่อครั้งที่ฉันได้รับรู้ว่าจะต้องเข้าค่ายปฏิบัติธรรม   ความรู้สึกแรกคือกังวลว่าจะต้องน่าเบื่อแต่เมื่อได้มาปฏิบัติธรรมจริงๆจังๆ   แล้วก็พบว่าไม่ได้น่าเบื่ออย่างที่คิด

           สถานที่ตั้งและสภาพแวดล้อมของวัดเล็กๆ แห่งนี้เต็มไปด้วยทิวทัศน์ที่งดงาม อากาศบริสุทธิ์ และบรรยากาศสงบ  ร่มเย็น อันหาได้ยากมากในเมืองใหญ่ที่ฉันจากมา  ทว่าท่ามกลางทิวป่าทึบ กลับไร้วี่แววของแมลงร้ายที่มารบกวนจิตใจ  จำพวกยุงเหลือบริ้นไร    มีแต่เพียงแมลงหวี่ที่ไม่มีพิษภัยเท่านั้น   หรือจะเป็นเทพยดาแห่งป่าเขาที่ช่วยปกปักรักษาเขตปฏิบัติธรรมอันบริสุทธิ์นี้ก็สุดรู้

           ขอสารภาพแต่โดยดีว่า ยามนั่งสมาธิครั้งแรก  ฉันได้แต่ฟุ้งซ่าน สัปหงก และกระวนกระวาย อยากให้เวลาสมาธิสิ้นสุดเสียโดยไว  จนล่วงเข้ายกที่ ๓ ฉันถึงเริ่มทำสมาธิได้บ้าง ฉันแอบลืมตามา ๓ ครั้งภายใน ๓๐ นาที  สำหรับฉันซึ่งแต่เดิมเป็นคนลุกลี้ลุกลนจนเหมือนลิงค่างแล้ว    ฉันภูมิใจมาก จากนั้นมา ยามนั่งสมาธิครั้งต่อ ๆ มา ฉันก็ตั้งใจเฝ้าดูลมหายใจของตนเอง พยายามมีสติรู้ตัวขณะบริกรรมในใจว่า "แน่วแน่" ตลอดทุกลมหายใจเข้าออก  ถ้ามีภาพจินตนาการฟุ้งซ่านขึ้นมาในหัว ฉันจะจินตนาการภาพคนถือไม้เช็ดกระจก   มาลบออกไปจนเหลือแต่ความว่างเปล่าเช่นเดิม   ฉันถือว่าตนเองได้รับประสบการณ์ใหม่ที่ดีอีกอย่างหนึ่ง

           วันนี้เป็นวันสุดท้ายของฉันสำหรับกาลนี้ ณ วัดวะภูแก้ว อันสงบงดงาม เมื่อตระหนักว่าจะต้องกลับไปเมืองใหญ่ไปเผชิญชีวิตเร่งรีบอีก ฉันจึงตั้งใจว่าจะต้องรักษาความสงบในใจไว้ด้วยการทำสมาธิก่อนนอนวันละ ๑๐ นาทีขึ้นไป   พร้อมกับสวดมนต์อย่างย่อด้วย

           บรรยากาศสงบร่มเย็นของวัดวะภูแก้ว ฉันนำติดตัวกลับไปด้วยไม่ได้ แต่จิตอันสงบสุข ปีติที่ได้รับจากการฝึกที่นี่ฉันจะนำมันติดตัวไปตราบลมหายใจสุดท้าย

 น.ส. พรรษชล พงษ์กิจการุณ
 สำนักวิชาเศรษฐศาสตร์และนโยบายสาธารณะ
 มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ