คนทำการค้ามาถามหลวงพ่อว่า ทำการค้าขายบางทีก็ต้องโกหก จะทำอย่างไรไม่ให้เสียศีล  หลวงพ่อตอบว่า :

...จะไปโกหกทำไมเล่า  นี่! โง่อีก!  เอาอย่างนี้สิ   เราตั้งใจเอาไว้เราจะไม่โกหก ของเราซื้อมาราคา ๑๐ บาท ซื้อแล้วเราหิ้วมา หรือเปล่า  เราเดินไป เสียเวลา เมื่อย กินน้ำแข็งน้ำชา ก๋วยเตี๋ยว บางทีขนส่งจากกรุงเทพฯ มาเมืองโคราช ตำรวจเป่านกหวีดปั๊บ      ยื่น ๕ บาท ๑๐ บาท แล้วภาษีการค้า ภาษีรายได้ บวกมันเข้าไปสิ ของเราซื้อมากี่บาท  เราบอกราคาผ่าน ลูกค้าบอกว่าทำไมขายแพง   ต้นทุนมันสูง  ถ้าเขาย้ำเข้ามา ต้นทุนมันเท่าไร  บวกค่าใช้จ่ายเบี้ยใบ้รายทางเข้าไปสิ ตีราคาของเราออกมา ต้นทุนมัน ๑๒ บาท จะไปโกหกให้มันเสียศีลทำไม  ข้อเท็จจริงมันมีอยู่นี่
 
 
พระพุทธเจ้ายิ่งโกหกเก่ง
 
ทานัง เม ปริสุทธัง  การให้ทานบริสุทธิ์ เป็นปัจจัยให้ไปสวรรค์นิพพาน
 
          พอสอนเขา เขาเลื่อมใสในทานเต็มที่แล้ว  โอ๊ย! ให้ทานมันก็แค่นั้น ไม่เห็นมีประโยชน์อะไรนักหนา มันยังไม่พ้นอบาย
 
รักษาศีล  พอรักษาศีลบริสุทธิ์ดีแล้ว อ้าว! เพียงแต่รักษาศีลอย่างเดียวมันไม่เพียงพอหรอก ต้องทำสมาธิภาวนาด้วย
 
         ท่านก็โกหกไปเป็นทอดๆ อย่างนี้แหละ
 
อันนี้พูดกันอย่างตลกๆ ว่างั้นเถอะ  เปรียบเทียบให้ฟัง