พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวรัชกาลที่ ๔ พระองค์มีหมู่คณะมากขึ้นๆ ท่านก็มีความมุ่งหมายที่จะรวมคณะสงฆ์ให้เป็นหนึ่งเดียวกัน แต่พระเถระผู้ใหญ่ซึ่งมีทิฏฐิมานะอยู่ไม่ยอมลง   มันจึงกลายเป็นอีกคณะหนึ่งขึ้นมา  ซึ่งคำว่า "คณะธรรมยุต" นี่ พระสงฆ์ฝ่ายมหานิกายตั้งชื่อให้ ท่านไม่ได้ตั้งของท่านเอง  แล้วท่านก็ไม่ได้รังเกียจ
 
 
                   "ถ้าสมัครใจจะมาเป็นพรรคเป็นพวกกัน  ก็ต้องปฏิบัติอย่างเดียวกัน"
 
 
                   เหมือนกับหลวงปู่มั่นท่านเทศน์ในงานศพหลวงปู่เสาร์ ที่วัดบูรพาฯ  หลวงปู่มั่นเทศน์ว่า:
 
 
 
      "เมื่อก่อนท่านอาจารย์เสาร์ยังมีชีวิตอยู่ ท่านเป็นครูบาอาจารย์อบรมสั่งสอนเรา  บัดนี้ท่านมรณภาพไปแล้ว ก็ยังเหลือแต่เราคือพระอาจารย์มั่น จะเป็นครูบาอาจารย์สั่งสอนหมู่คณะ  ถ้าใครจะเป็นลูกศิษย์พระอาจารย์มั่น ต้องปฏิบัติตามแบบพระอาจารย์มั่น  ใครปฏิบัติไม่ได้อย่ามายุ่ง  เมื่อเราคืออาจารย์มั่นตายไปแล้ว ก็มองเห็นแต่ท่านอาจารย์สิงห์นั่นแหละพอที่จะเป็นครูบาอาจารย์อบรมสั่งสอนหมู่ได้"
 
 
 
                  ตอนที่ท่านอาจารย์แดงมาอยู่นี่ ทางคณะสงฆ์ภาคอีสานก็มีแนวโน้มที่จะให้พระสายปริยัติ-ปฏิบัติ    ให้มีประโยชน์เกื้อกูลอุดหนุนซึ่งกันและกัน  ตอนนั้นท่านอาจารย์สิงห์ยังอยู่ ส่วนหลวงพ่อเป็นพระเพิ่งอายุพรรษาเพียง ๒ พรรษา    ก็ถือว่าตัวเองไม่มีสิทธิที่จะพูดเพราะเป็นเด็ก  ครูบาอาจารย์ท่านเถียงกันไปเถียงกันมาจะให้ใครเป็นใหญ่ จะให้ใครเป็นหัวหน้า พูดจากันไม่ตกลงกัน    พอดีรำคาญท่านเถียงกันมากนัก ก็เลยยกเอาเทศน์ของหลวงปู่มั่นมาพูด  พอพูดจบ ท่านอาจารย์ฝั้นก็ว่า นั่น! นั่น! นั่น! นั่น!
 
 
 
                พอมาถึงตอนนี้แล้ว มันก็ไม่มีอะไรจะพูดกันต่อไปอีกว่าใครจะเป็นหัวหน้ากรรมฐาน  ถ้าเราเชื่อท่านอาจารย์มั่น   ท่านอาจารย์มั่นท่านก็ตั้งของท่านเอาไว้แล้ว "เมื่อเราตายไปแล้ว   ก็มีแต่ท่านสิงห์นั่นแหละพอจะเป็นอาจารย์สอนหมู่สอนคณะได้"  ท่านก็ตั้งของท่านไว้แล้ว  ถ้าเราเคารพนับถือครูบาอาจารย์ ก็ปฏิบัติตามคำสั่งของครูบาอาจารย์ก็แล้วกัน  การประชุมหาหัวหน้ากรรมฐานก็เลยต้องยุติ