มาคิดๆ ดูแล้ว เรามาเล่นกับเด็ก มีแต่เสียสละลูกเดียว  ไปเล่นกับผู้ใหญ่ผู้เฒ่าผู้แก่นี่ เหมือนๆ ไปหากินกับคนเฒ่าคนแก่

          การอบรมสั่งสอนคนเฒ่าคนแก่นี่   เมื่อคนเฒ่าคนแก่พวกนี้ตายหมดแล้ว ใครจะเป็นผู้สืบทอด  ทีนี้ เรามาอบรมสั่งสอนเด็กๆ นี่ ปลูกฝังนิสัยไว้ ถึงแม้ว่าเวลานี้มันอาจจะไม่มีผลอะไรก็ตาม แต่พอโตขึ้น  มันรู้เดียงสา มันนึกถึงเอง  นี่ หลวงพ่อคิดเอาอย่างนี้

          เราไปเล่นกับมันก็ไม่ได้อะไรเป็นการตอบแทนมา   มีแต่เสียสละลูกเดียว หลวงพ่อว่า  ถ้าจะพูดถึงแนวทางการเผยแพร่ จะเคารพมติของพระพุทธเจ้าว่า

          “ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย พวกเธอจงไป ไปชี้บอกทางบุญทางกุศล บอกทางสวรรค์ ทางนิพพานให้แก่เขา  ยังบุคคลที่ไม่มีศรัทธาให้เกิด  ศรัทธา ผู้ที่มีศรัทธาแล้วก็เสริมศรัทธาเขาให้ยิ่งขึ้น”

          อันนี้ เราอยู่ดีๆ นี่ เขาเสนอมา มันก็ดีกว่าเดินไปขอเทศน์ให้เขาฟัง

          เมื่อก่อนนี้ท่านเจ้าคุณธรรมบัณฑิตยังอยู่ ท่านว่าหลวงพ่อ “เจ้าคุณชินฯ มันไม่เห็นมีว่าน ทำอะไรก็ไม่เป็น ได้แต่นั่งกินหมากคุยกับโยมอยู่ตลอดวัน” พอเราได้ยินเข้าเราก็แปลกใจ การคุยเราไม่ได้คุยเรื่องเหลวไหล มีแต่เรื่องสอนธรรมะกันทั้งนั้น  พอจิตมันจะค้าน     มันก็บอกว่า “อยู่ดีๆ วันหนึ่งๆ มีคนมาให้เทศน์สอนวันละ ๔๐-๕๐   วันละร้อย จะไม่ดีกว่าไปยกมือไหว้เที่ยวขอเทศน์ให้เขาฟังหรือ”  มันก็ไปกันอย่างนั้น