เราต้องย้อนกลับมาพิจารณาดูสิ่งที่เรามีมาตั้งแต่เก่าแก่ดั้งเดิม  วัฒนธรรม ขนบธรรมเนียม ประเพณีอันดีของประเทศ ของบ้านของเมือง ที่ปู่ย่าตายายของเรายึดเป็นหลักปฏิบัติและดำรงชีพกันมาตลอด แล้วเราพยายามทำจิตทำใจของเราให้เลิก การนิยมสิ่งแปลกๆ ซึ่งมาจากต่างประเทศให้มันน้อยลงๆ  ทั้งนี้ ทั้งนั้น ไม่ใช่ว่าเราจะไปปฏิเสธว่าของเขาไม่ดี แต่เราควรจะคัด    เลือกเอามาที่มันเหมาะสมกับบ้านเมืองของเรา  อันนี้เราเอามาทั้ง ดุ้น แล้วมาฝึกประชาชนหรือกุลบุตรของเรานี่ให้กลายเป็นมิจฉา-ทิฏฐิกันหมด หันหลังให้วัฒนธรรมอันดีของไทยไปนิยมของฝรั่ง 

          เมื่อจิตใจเราไปนิยมวัฒนธรรม ขนบธรรมเนียม ประเพณีของเขามากเกินไปจนลืมของดีของเรา เราก็กลายเป็นมิจฉาทิฏฐิ 

         เมื่อเป็นเช่นนั้น เราก็ไปนิยมเอาเครื่องอุปโภคบริโภคของเขา  พ่อค้านักธุรกิจก็ฉวยโอกาสสั่งของต่างประเทศเข้ามา เอามาวางขายในตลาด กลบของดีในประเทศของเรา จนกระทั่งคนไทยเราลืมหูลืมตาไม่ขึ้น ลืมนึกถึงของเก่าแก่ที่เราอาศัยเลี้ยงชีวิตมาตั้งแต่ปู่ย่าตายาย   

          เมื่อเป็นเช่นนั้น เราไปนิยมของต่างประเทศโดยไม่นึกถึงคุณประโยชน์ของคนไทยเรา เราก็กลายเป็นมิจฉาอาชีวะ เรียกว่า เลี้ยงชีวิตผิดหลัก  

          เมื่อเป็นเช่นนั้น เงินตรามันก็ไหลออกนอกประเทศ  มันไหลออกไป ๑๐๐ เปอร์เซ็นต์ แต่มันเข้ามาทดแทนเพียง ๒๐-๓๐ เปอร์เซ็นต์   ในที่สุดเงินในท้องพระคลังมันก็หมดไป  เมื่อหมดไปแล้วรัฐบาลไม่มีเงินหมุนเวียน ก็ต้องกู้ยืมเงินต่างประเทศมาเป็นทุนหมุนเวียน   

          ด้วยประการฉะนี้ ประชาชนพลเมืองของไทยเราจึงตกเป็นลูกหนี้ของต่างประเทศทั้งประเทศ