ที่พระท่านสอนให้เราภาวนา พุทโธ สัมมาอรหัง ยุบหนอ-พองหนอ  มาพิจารณาดูแล้ว ท่านก็ให้เราบังคับจิตให้มันอยู่กับคำพูดหรือนึกบริกรรมภาวนา 

           แล้วทีนี้อย่างเราๆ นี่ เป็นนักธุรกิจ นักทำงาน นักวิชาการ มันจะให้จิตอยู่นิ่งอย่างเดียวได้หรือ  ในเมื่อเป็นเช่นนั้น เราต้องถือหลักว่า ถ้าจิตของเราอยู่นิ่งๆ ว่างๆ ปล่อยให้มันนิ่งว่างไป  ถ้ามันคิด ปล่อยให้มันคิดไป แต่ให้มีสติรู้ตัวว่าเรามีความคิด  

           แม้แต่ในหลักวิชาท่านก็มี สมาธิมีอยู่ ๒ อย่าง  

          อารัมมณูสมาธิ หรือ อารัมมณูปนิชฌาน  จิตสงบแล้วนิ่ง ว่างๆๆๆๆ ไปถ่ายเดียว จนกระทั่งร่างกายตัวตนหายไปหมด แต่ความรู้อื่นไม่เกิด  

          อีกอย่างหนึ่ง พอว่างลงไปปั๊บ เช่นอย่างเราภาวนาพุทโธ      พุทโธๆๆ  ทีนี้จิตมันทิ้งพุทโธพั๊บ ไปนิ่ง ว่าง  มันทิ้งอารมณ์เดิม  อีกสักหน่อยมันมีความคิดผุดขึ้นมาๆๆ อย่างกับน้ำพุ  อันนี้ท่านเรียกว่า สมาธิแบบลักขณูปนิชฌาน

          หลักวิชาท่านก็ชี้บ่งบอกอยู่อย่างชัดเจน แต่นักศึกษา นัก ปฏิบัติ เขาไม่ยอมรับ  มีแต่จะปฏิบัติสมาธิให้ได้สมาธิ ได้ฌาน ได้ญาณวิเศษอะไรต่างๆ  

         เมื่อเรามีสติรู้จิตของเราอยู่ตลอดเวลา อันนั้นมันก็คือ ญาณ  

          พอความคิดเกิดขึ้นมา จิตมันเพ่งรู้อยู่ที่ความคิด อันนั้นก็คือ ฌาน  

          ในเมื่อจิตมีความคิด มีสติรู้พร้อมไปทุกขณะจิต อันนั้นก็คือ ปัญญา  

          เมื่อจิตมันรู้แจ้งเห็นชัด ยอมรับข้อเท็จจริงเมื่อไร  อันนั้น  ก็คือ วิชชา ความรู้แจ้งเห็นจริง  

         เวลาขับเครื่องบินไป ไม่มีสมาธิ เครื่องบินมันก็ตกตายล่ะ  

         เวลายิงปืน ไม่มีสมาธิ มันก็ไม่ถูกเป้า  

          เวลาทำครัว เราหั่นหอม ถ้าเราไม่มีสติ มีดมันก็บาดมือ  

          นั่นแหละ คือการปฏิบัติสมาธิ 

           เพราะฉะนั้น สมาธิมันเป็นหลักธรรมกลางๆ  ไม่ได้สังกัดในลัทธิและศาสนาใดทั้งสิ้น  พุทธ คริสต์ อิสลาม ทำได้  คนไม่มีศาสนาก็ทำได้  

          ชีวิตของเราทุกคนเป็นอยู่ด้วยพลังของสมาธิ ไม่มากก็น้อย  

          คนทำอะไรจับจด ไม่จริงไม่จัง คือคนขาดสมาธิ  

          คนทำอะไรด้วยจิตใจแน่วแน่ ลงได้จับแล้วไม่ยอมปล่อย อันนั้นคือคนมีสมาธิ   

          ถ้าอยากให้สมาธิของเราเป็นไปเพื่อความหมดบาป  ให้รักษาศีล ๕ ให้ดี