ในเมื่อจิตของเราถึงธรรมถึงวินัยแล้ว มันจะมีความรักอันแน่นแฟ้น  

          ลูกหลานมาทำดีกับเรานี่ จิตมันเพ่งมองดูอยู่แล้ว  ก่อนอื่น มันจะเกิดความรู้สึกขึ้นมาว่า เด็กมาทำดีกับผู้ใหญ่ มันก็ต้องมีสิ่งที่หวังอย่างใดอย่างหนึ่ง  แล้วในฐานะครอบครัวของเขา ที่เขามาทำดีกับเรานี่ เราก็รู้ว่าเพียงใด แค่ไหน อะไรที่มันจำเป็น  พอเรามองรู้ว่า ลูกมันหลายคน มันเรียนหนังสือ มันไม่มีเงินค่าเล่าเรียนให้ลูกมัน  พอเรามีจังหวะ เราก็ให้มันทันทีโดยที่มันไม่ต้องขอ 

           หลวงพ่อไม่ชอบคนมาขอ  แต่ถ้าดูๆ แล้วว่าไอ้นี่มันขัดข้อง ถ้าหลวงพ่อพร้อม จะจ่ายให้ทันที  แต่กฎเกณฑ์ของหลวงพ่อมีอยู่ว่า ถ้าหลวงพ่อจะช่วยใคร ถ้าจบปริญญาตรีแล้วจะมาขอต่ออีก หลวงพ่อไม่ให้  พอเรียนจบปริญญาแล้วไม่มีปัญญาหาอยู่หากิน หาเงินใช้ ก็ไปตายซะ   มันว่าอย่างนี้แหละ  

          หลวงพ่อภูมิใจกับลูกศิษย์คนหนึ่งซึ่งเป็นลูกเชื้อสายจีนมา บวชอยู่ที่วัดป่าชินรังสี  แม่เขาบอกว่า ลูกหนูคนนี้ พอมันเรียน       จบมัธยม ๖  มันบอกกับแม่เลยว่า แม่ ต่อไปไม่ต้องเป็นห่วง ผมจะเรียนปริญญาตามที่ผมชอบว่าผมจะเรียนสาขาไหน ค่าใช้จ่ายแม่ไม่ต้องเป็นห่วงผม ผมจะช่วยตัวเอง

            ตอนที่เขามาบวชกับหลวงพ่อนี่ เรียนปีสุดท้ายแล้ว  ยังเหลือเทอมสุดท้าย แม่เขาก็มาเล่าให้ฟัง  ลูกทั้งครอกของหนูนี่  ก็มีคนนี้เป็นลูกที่วิเศษที่สุด เขาว่าอย่างนั้น  เขาว่าลูกเขาคนนี้เป็นลูกวิเศษ!

           ลูกวิเศษ!  พอมันเรียนจบมัธยม ๖ แล้ว มันบอกแม่ว่า   ต่อไปนี้แม่ไม่ต้องเป็นห่วง ผมจะเรียนมหาวิทยาลัย แต่เงินทองผมจะหาใช้เอง  

          พอหลวงพ่อรู้อย่างนั้นก็ถามเขาว่า เธอเรียนหนังสือแล้ว เธอไปหาเงินอย่างไร  ผมเอาทุกอย่าง เขาว่า  บางทีเลิกจากมหาวิทยาลัยมาว่างๆ เวลาผมหิวข้าว ผมก็ไปช่วยล้างชามให้แม่ค้าที่ไปขายของให้นักศึกษา  เพื่อนเขาก็ยืนงง มองดูผม    ผมก็ไม่สนใจ    แล้วผมก็ไม่ทวงว่าผมขอสตางค์เท่านั้นเท่านี้ที่ผมมาล้าง ถ้วยล้างชาม ก็ไม่เคยทวง  พอทำเสร็จแล้ว เก็บให้เขาเรียบร้อย    ข้าวเขาก็ให้กิน  เสร็จแล้วยกมือไหว้ ผมไปแล้วนะครับ  อ้าวเดี๋ยว! หนู เอาสตางค์ไปใช้  เขาก็ควักให้ทีละร้อยสองร้อย บางทีถึงพัน