ี้       โลกนี้คือกายกับใจ  สถานการณ์และสิ่งแวดล้อมทั้งหลายที่เรารู้ด้วย ตา หู จมูก ลิ้น กาย และใจ นั้นคือโลก
 
              โลกทั้งหลายนี่พระพุทธองค์ทรงบัญญัติศัพท์เรียกว่า สภาวธรรม

               สภาวธรรม เป็นสิ่งที่เกิดเอง เป็นเอง เกิดเอง ดับเอง 
 
 
      หมายถึง ความคิดที่มันปรุงแต่ง มันเกิดขึ้นเอง ดับไปเอง บางทีเราก็ตั้งใจคิด บางทีเราไม่ได้ตั้งใจคิด มันก็คิดอยู่ไม่หยุด  ทาง ปฏิบัติก็กำหนดสติตามรู้มันไป  มันจะคิดไปอย่างไร คิดดี คิดชั่ว คิด เรื่องโลก เรื่องธรรม ปล่อยให้มันคิดไป  แต่เราเอาสติตัวเดียว 
 
 
             แล้วในที่สุด ธรรมชาติของจิต ถ้ามีสิ่งรู้ สติมีสิ่งระลึก  มันจะเพิ่มพลังงานมากขึ้นๆ
 
               เพราะฉะนั้น การปฏิบัติสมาธิ คือ การทำจิตให้มีสิ่งรู้ สติมี สิ่งระลึก จะเป็นอะไรก็ได้

               จิตเรานึกถึงอะไร ให้มีสติ
 
                นึกถึงลูก ให้มีสติ
 
                นึกถึงครอบครัว ให้มีสติ
 
                 นึกถึงงาน ให้มีสติ 
 
                 เอาสติตัวเดียวเท่านั้น
 
 
 
                ทีนี้ สิ่งรู้ของจิต คือ สภาวธรรมที่มันจะแสดงความไม่เที่ยง เป็นทุกข์ เป็นอนัตตา ให้เรารู้  ต่อเมื่อสติสัมปชัญญะของเรามั่นคง มันก็กลายเป็นปัญญา มันจะมองดูอะไรทุกสิ่งทุกอย่างที่มีในจักรวาลนี้เป็นธรรมะทั้งหมด