ยอมรับเลยว่าที่ผ่านมาข้าพเจ้าไม่มีความศรัทธาในพระพุทธศาสนาหรือศาสนาอื่นๆ เลย  ข้าพเจ้าคิดเสมอว่า คนเราอยู่ได้ โดยไม่ต้องพึ่งศาสนา  ศาสนาเป็นเรื่องงมงาย ทำให้คนเชื่อในเรื่องผีสางเทวดา ซึ่งไร้สาระ  ที่เป็นเช่นนี้นั้นก็เพราะข้าพเจ้ามีความเข้าใจศาสนาในแบบผิดๆ มาตลอด  ข้าพเจ้ายึดถือในตัวตน "ตัวกู ของกู"  หรือยึดถือในอัตตามากจนเกินไป

         การมาวัดวะภูแก้วทำให้ข้าพเจ้าเข้าใจในแก่นแท้ของศาสนามากขึ้น  วันนี้ข้าพเจ้าได้รู้แล้วว่าศาสนาไม่ใช่เรื่องงมงายเลย    หากแต่เป็นเครื่องยึดเหนี่ยวจิตใจของเราไว้ต่างหาก

         โลกเราในปัจจุบันทุกอย่างกำลังเร่งรีบผู้คนต่างวิ่ง วิ่ง วิ่ง เพื่อไปสู่วันข้างหน้า  ไม่มีใครคิดเรื่องบาปบุญ   ไม่มีใครคิดเรื่องกรรม หรือการทำดีได้ดี ทำชั่วได้ชั่วเลย   และพระพุทธศาสนานี่แหละที่เป็นเหมือนแม่เหล็กที่ดูดเราไว้ขณะเรากำลังรีบวิ่ง  จนกระทั่งเราสามารถหยุดลงได้  แล้วพระพุทธศาสนาช่วยเตือนสติ ช่วยหยุดเราให้ฉุกคิดได้ว่า  อะไรดี อะไรไม่ดี  แล้วสิ่งสุดท้าย  ซึ่งเป็นวันที่ข้าพเจ้าจะเดินทางกลับ ข้าพเจ้าจึงคิดได้ว่า "ในขณะที่เราวิ่งไปข้างหน้า ปัญญาและจิตใจเรากลับเดินสวนทาง หากขาดการพัฒนาจิตให้รู้เท่าทัน"

 น.ส. กนกอร สมัญญา

 ม.๕/๑ โรงเรียนลำปลายมาศ

 อำเภอลำปลายมาศ จังหวัดบุรีรัมย์