ตอนแรกหนูไม่อยากนั่งสมาธิเลยเพราะทรมานมาก    พอวันที่ ๒ หนูเริ่มนั่งได้นานกว่าวันแรก  วันที่ ๓ ก็ยิ่งได้นานกว่าเดิม   ทำให้หนูรู้สึกภูมิใจมาก  ในวันที่หนูนั่งนิ่งได้นานกว่าเดิม  หนูส่งจิตคิดว่าในการทำสมาธิครั้งนี้บุญกุศลคงจะถึงพ่อซึ่งได้เสียชีวิตไปแล้ว   หนูเสียใจมากที่หนูไม่ได้ดูแลท่านเลยเพราะตอนนั้นหนูรู้สึกไม่รักพ่อเลย    เพราะพ่อตีแม่หนูและขู่เอาเงินจากแม่ไปกินเหล้า หนูเลยไม่ชอบ  ต่อมาแม่กับพ่อก็แยกทางกัน  หนูก็รู้สึกเฉยๆ  ตอนเรียนชั้นประถม   หนูโดนเพื่อนล้อว่าลูกไม่มีพ่อ หนูก็รู้สึกเฉยๆ อีก

          อีกประมาณ ๕ ปีต่อมา พ่อหนูก็เสียชีวิต  ลุงและป้าส่งข่าวมาให้แม่ ตอนแรกหนูว่าจะไม่ไปเผาศพพ่อ แต่แม่บอกว่าไปเผาก็ไม่เห็นเป็นอะไร หนูก็เลยตัดสินใจไป    ตอนแรกหนูพูดว่าหนูจะไม่ร้องไห้ แต่พอไปเห็นรูปของพ่อก็น้ำตาไหล   เพราะย่าเล่าให้ฟังว่าพ่อกำลังเก็บเงินไปหาหนู

           พอหนูได้มาอบรมเข้าค่ายพัฒนาจิตที่วัดวะภูแก้วหนูก็เลยคิดได้ว่า ไม่ว่าพ่อแม่จะเป็นอย่างไร ท่านก็มีพระคุณต่อเรามาก  ถ้าไม่มีท่าน เราก็เกิดไม่ได้  และตอนที่หนูนั่งสมาธิหรือเดินจงกรม  หนูก็ภาวนาว่าส่วนบุญส่วนกุศลที่หนูทำนั้น ขอให้พ่อของหนูได้รับ และขอให้แม่และผู้ที่เลี้ยงดูหนูมาได้บุญที่หนูได้ทำด้วย

 น.ส. อริสรา เนนเลิศ
 ม.๓/๓ โรงเรียนมัธยมด่านขุนทด
 อำเภอด่านขุนทด จังหวัดนครราชสีมา