"กลุ่มสำโรงใหม่จะจัดให้ครูในกลุ่มไปปฏิบัติธรรมที่วัดวะภูแก้ว ๓ วัน" เป็นคำบอกกล่าวจากครูธุรการประจำโรงเรียน คิดในใจ  "โอ๊ย ปฏิบัติธรรมอะไรกันอีก"  ความทุกข์ในใจก็เริ่มเกิดขึ้นกับข้าพเจ้าทันที  ทุกข์ เพราะไม่อยากมา เนื่องจากตรงกับวันหยุด ถามว่าการไปปฏิบัติธรรมเป็นเรื่องหนักหนา   สำหรับข้าพเจ้าหรือไม่  ขอตอบเลยว่า ไม่ เพราะเคยไปปฏิบัติมาบ้างแล้ว   แต่ครั้งนี้ไม่อยากมาเลย  แต่เมื่อนึกถึงคำพูดของท่าน ผอ. ที่บอกกับคณะครูก่อนมาว่า "คนที่ได้มาที่นี่คือคนที่มีบุญนะ"  ข้าพเจ้าก็คงอยากได้บุญก็เลยตัดสินใจมา   แต่มีครูในกลุ่มหลายคนที่ไม่ได้ร่วมกิจกรรมนี้ บางคนมาแล้วเกิดป่วยก็ต้องกลับไปก่อน บางคนมีภารกิจด่วนก็ต้องรีบกลับไปอีก   ทำให้เหลือครูในกลุ่มเราอยู่เพียงเล็กน้อยเมื่อเทียบกับจำนวนครูทั้งหมด ก็เลยแอบคิด "เอ๊ะ หรือว่าเราจะมีบุญ"

          เมื่อมาที่วัดวะภูแก้วก็ได้ฝึกปฏิบัติ ตั้งแต่การถือศีล ๘ นั่งสมาธิภาวนา เดินจงกรม ฟังธรรม ทำวัตรเช้า-เย็น  ได้ความรู้เรื่องธรรมะจากคณะวิทยากร ซึ่งล้วนแล้วแต่เป็นประสบการณ์จริงใกล้ตัวที่ชาวพุทธอย่างข้าพเจ้าไม่เคยรู้มาก่อน ข้าพเจ้าไม่รู้หรอกว่าความรู้ต่างๆ ที่ข้าพเจ้าได้จากที่นี่ มันเป็นเรื่องที่มีมาตั้งแต่เมื่อไร  แต่สำหรับข้าพเจ้า  มันช่างเป็นเรื่องที่น่าอัศจรรย์ใจ   บางเรื่องก็เป็นความรู้ใหม่  ที่ยิ่งไปกว่านั้นก็คือ มีความรู้สึกว่าอยากนำความรู้ที่ได้ไปบอกกล่าวเล่าสู่แก่คนที่ข้าพเจ้ารักเหลือเกิน คนแรกที่ข้าพเจ้าอยากบอกกล่าวและเล่าสู่ให้ฟังก็คือ แม่ของข้าพเจ้า  และคนที่ข้าพเจ้ารักทุกคน จะลืมไม่ได้เลยก็คือเหล่าลูกศิษย์ตัวน้อยๆ   ที่น่ารักของข้าพเจ้า   ซึ่งคิดว่าการที่เราปลูกฝังเด็กให้รู้จักบาปบุญตั้งแต่วัยอนุบาลได้ คงดีไม่น้อย  และเด็กๆ เองก็คงสนใจมากในเรื่องนรก-สวรรค์  รวมถึงการเริ่มฝึกสมาธิเจริญภาวนาด้วย

          ถึงแม้ว่าการมาครั้งนี้ ข้าพเจ้าจะนั่งสมาธิได้ไม่ถึงชั่วโมง แต่เวลาครึ่งชั่วโมงก็ใช่ว่าจะสูญเปล่า ก็ให้ประโยชน์แก่ข้าพเจ้าเช่นกัน  เพราะการนั่งสมาธิทำให้รู้สึกเบา   สบายกาย สบายใจอย่างบอกไม่ถูก

          ธรรมะที่ข้าพเจ้าได้รับและได้ปฏิบัติใน ๓ วันที่วัดวะภูแก้ว ถือเป็นประสบการณ์ที่ดีและหาได้ยาก หรือนี่จะเป็นบุญจริงๆ   อย่างที่ท่าน ผอ. บอก ถึงทำให้ข้าพเจ้าได้มาที่นี่  ปฏิบัติธรรม นำสุขมาสู่ข้าพเจ้าได้จริงๆ ด้วย  อย่างน้อยๆ จิตใจที่ขุ่นมัวเต็มไปด้วยความทุกข์ใจในตอนก่อนมา ถึงตอนนี้ความรู้สึกนั้นมันได้หายไปจากใจข้าพเจ้าแล้ว

           ขอขอบคุณวัดวะภูแก้วคณะวิทยากรที่มอบความรู้ ประสบการณ์ และธรรมทานต่างๆ  ให้แก่ข้าพเจ้าทุกอย่างที่ได้รับจะถูกถ่ายทอดสู่ลูกศิษย์และคนใกล้ชิดของข้าพเจ้าต่อไป

 ครูพจมาศ     เบ็ญณรงค์
 โรงเรียนบ้านหนองตะครอง
 อำเภอละหานทราย จังหวัดบุรีรัมย์